Nowe wydanie drugiego tomu książki Moja pierwsza mitologia odkryje przed tobą starożytną magię greckich i rzymskich mitów, a także związanych z nimi wyrażeń i zwrotów do dziś używanych w języku polskim. Spotkasz tu zagadkowego Sfinksa, nieokiełznane centaury, poznasz tragiczną historię Ikara i Dedala czy burzliwe losy Keyksa i Alkyone oraz wielu innych mitycznych bohaterów. ?Pierwszy nastał na ziemi wiek złoty. Ludzie nie znali jeszcze wówczas internetu, telewizji ani nawet kina. Myślicie, że się nudzili? Nic podobnego! W złotym wieku ludzie spędzali czas, bawiąc się w towarzystwie zwierząt. Potrafili zrozumieć mowę każdego stworzenia. Grali w berka z zającami i w ciuciubabkę z niedźwiedziem. Kiedy zaś chcieli odpocząć, kładli się na łące obok lwa i baranka, tuląc do nich głowy jak do mięciutkich poduszek. (?) Okres beztroskich zabaw i uczt szybko jednak przeminął. Bogowie walczyli o panowanie nad światem?.

Książka w mądry, przyjazny i ciekawy sposób przedstawia mity starożytnych Greków i Rzymian. Autorka wybrała te, które są związane z prapoczątkami ludzkości, kiedy bogowie dopiero wyłaniali się z Chaosu, a świat był jeszcze bardzo młody. Przewodnikami towarzyszącymi czytelnikowi w wędrówce śladami starożytnych bogów i herosów są zwierzęta. Dzięki nim wyprawy w głąb mitologicznych krain staną się wspaniałą przygodą. Nowe wydanie książki Moja pierwsza mitologiia zostało opracowane w pięknej szacie graficznej. Malarskie ilustracje pomogą obudzić wyobraźnię młodych czytelników. Na końcu książki znajduje się słowniczek frazeologizmów zaczerpniętych z mitologii i chętnie używanych do dziś. „W starożytnych czasach, gdy nie było jeszcze internetu, telewizji ani nawet kina, Grecy i Rzymianie posługiwali się magią słowa. Spotykali się wieczorami i opowiadali sobie różne historie. A opowiadali tak pięknie, że samymi tylko słowami potrafili oczarować słuchaczy – wywołać beztroski śmiech, przyjemny dreszczyk strachu i głębokie wzruszenie. Pewien grecki drwal po powrocie z lasu opisywał swoje spotkanie z hamadriadą – leśną nimfą o pachnących żywicą włosach, która poprosiła go, by nie ścinał rozłożystego dębu. Kiedy mężczyzna posłusznie odłożył siekierę, hamadriada podziękowała z uśmiechem i wskazała mu polanę, gdzie znalazł dość drzew powalonych przez wiatr. Stary drwal ucieszył się, że będzie miał lżejszą pracę. Teraz on chciał podziękować hamadriadzie, ale nimfa zdążyła już zniknąć w pniu ocalonego dębu – fragment tekstu.